درمان با بوپرنورفین؛ نکات بالینی مراحل آغازین

امروزه روش‌های متعددی برای ترک اعتیاد به اپیوئیدها وجود دارد. در روش‌هایی که از داروهای خوراکی برای ترک استفاده می‌شود، داروهای مختلفی عرض اندام می‌کنند که یکی از آن‌ها بوپرنورفین است. در این مبحث قصد داریم کمی به ویژگی‌ها و کاربرد این دارو بپردازیم. بوپرنورفین بخش فعال و اصلی دو دارو با نام‌های سوبوکسان و سوبوتکس است که هر دو آگونیست نسبی اپیوم هستند و برای درمان وابستگی به مواد به کار می‌روند. بوپرنورفین، آگونیست نسبی گیرنده‌های اپیوم است، بدین معنی که بروز اثرات اپیومی ناشی از مصرف آن، نسبی است و تمام اثرات آن‌ها را ندارد. دارابودن سقف اثر برای بوپرنورفین به این مفهوم است که مصرف بیشتر آن، فرد را پرانرژی‌تر  نمی‌کند. این اثر باعث می‌شود که سوء مصرف بوپرنورفین در تضعیف تنفس نیز تاثیر کم‌تری داشته باشد، هر چند هم‌زمانی با مصرف الکل و بنزودیازپین‌ها می‌تواند این اثر را افزایش دهد.موادی مانند هروئین، متادون، مورفین و اپیوم، اثر آگونیستی کامل دارند و هر چه بیشتر مصرف شوند، اثرات اپیوئیدی آن‌ها بیشتر و آشکارتر خواهد بود. بوپرنورفین، چسبندگی بسیار محکمی به گیرنده‌های اپیوئیدی در مغز دارد و می‌تواند جایگزین هر نوع اپیوئیدی شود که این گیرنده را اشغال می‌کند.